یکی از سادات اهل فضل نقل می کند: در ایامی که مفاتیح الجنان تازه منتشر
شده بود، روزی در سرداب سامرا نشسته بودم و آن را در دست داشتم و مشغول
زیارت خواندن بودم.
دیدم
شیخی با قبای کرباس و عمامه کوچکی نشسته و مشغول ذکر است، شیخ از من
پرسید: این کتاب که می خوانی چیست؟ گفتم: کتاب مفاتیح الجنان از محدث قمی،
آقای حاج شیخ عباس است و شروع کردم به تعریف کردن از آن کتاب.
شیخ گفت: این قدر هم که تو می گویی تعریف ندارد، بیش از حد تعریف می کنی.
من
عصبانی شدم و با ناراحتی گفتم: آقا! بلند شو و از این جا برو، شما متوجه
خوبی و ارزش این کتاب گرانبها نیستی، شیخ که از رفتار من ناراحت شده بود با
نرمی با من سخن گفت و هیچ توهینی نکرد.
کسی که کنارم نشسته بود، دست زد به پهلویم و گفت: مؤدب باش آقا، ایشان خود محدث قمی هستند.
من
که متعجب و شرمنده شده بودم، بر خاستم و با آن عالم بزرگوار روبوسی کردم و
عذر خواستم و خم شدم که دست ایشان را ببوسم؛ ولی آن مرحوم ادب کرد و
نگذاشت و خم شد دست مرا بوسید و گفت: شما سید هستید.
ای زبان! هم گنجِ بی پایان تویی ای زبان! هم رنجِ بی درمان تویی
خداوند متعال در قرآن می فرماید: وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا بقرة/83 با مردم با زبانِ خوش سخن بگویید
